хаджу, блукаю пануры,
Адзін у сваёй нары.
Прыйдзе катрыншчык хмурны,
Заплача на двары…
Пра тую свабоднай долі,
Што мне не суждена,
Аб томе, што вецер у поле,
А на вуліцы - вясна.
А мне - якая справа?
блукаю адзін, забыты.
І свечка дагарэла,
І ківач стукае.
адна, адна надзея
Вунь там, у яе акне.
Светлая яе адзенне,
Яна прыйдзе да мяне.
А я, нахмурыўшы бровы,
Ёй у соты передам,
Як шмат псаваў крыві
Знаёмым і сябрам.
Зноў нам будзе салодка,
І ціха, і цяпло…
У кутку гарыць лампадка,
На сэрца адлягло…
Навошта яна прыходзіць
Са мною гаварыць?
Навошта ў іголку праводзіць
вясёлую нітка?
Навошта яна губляе
вясёлыя словы?
Навошта твар схіляе
І хавае ў карункі?
Як холадна і цесна,
Калі яе тут няма!
Як доўга невядома,
Блісне ці ў вокнах святло…
Твар мой бялей,
Чым белая сцяна…
зноў, зноў СКОБ,
Калі прыйдзе яна…
Бо няма чаго баяцца
І няма чаго губляць…
Але ці трэба адбіцца?
Але ці можна сказаць?
І што ёй сказаць што - пяшчотнай?
Што сэрца расьцьвіло?
Што вецер вее снежны?
Што ў пакоі светла?
7 снежні 1906
