1
Я ламаю слаістай скалы
У той час адток ilistom DNE,
І цягае асёл мой стомлены
Іх кавалкі на касматай спіне.
Данясем да чыгункі,
Складзём ў кучу, - і да мора зноў
Нас вядуць валасатыя ногі,
І асёл пачынае крычаць.
І крычыць, і ён трубіць, - радасна,
Што ідзе ўлегцы хоць назад.
А ля самай дарогі - халаднаваты
І цяністы раскінуўся сад.
Па агароджы высокай і доўгай
Лішніх руж да нас звісаюць кветкі.
Не змаўкае напеў салаўіны,
Нешта шэпчуць ручаі і лісты.
Крык асла майго раздаецца
Кожны раз у садовых варот,
А ў садзе хтосьці ціха смяецца,
І потым - адыдзе і спявае.
І, ўнікаючы ў напеў неспакойны,
Я гляджу, понукая асла,
Як на бераг скалісты і гарачы
Апускаецца сіняя імгла.
2
Сьпякотны дзень дагарае бясследна,
Змрок ночы паўзе скрозь кусты;
І асёл здзіўляецца, бедны:
«Што, гаспадар, перадумалі ты?»
Або розум ад спёкі мутится,
Перазалетуценіўся Ці ў змроку я?
Толькі ўсё неадступна сніцца
Жыццё іншая - мая, не мая…
І чаго ў гэтай хаціне цеснай
Я, бядняк бяздольны, чакаю,
Паўтараючы напеў невядомы,
У салаўіным бразгучы садзе?
Не чуеш жыцця праклёны
У гэты сад, абнесены сцяной,
У сінім змроку белае сукенка
За кратамі мільгае разьбяны.
Кожны вечар у заходняе тумане
Праходжу міма гэтай брамы,
І яна мяне, лёгкая, вабіць
І kruzhenьem, і пеньем кліча.
І ў прызыўным кружэннем і пеньи
Я забытае нешта лаўлю,
І любіць пачынаю Знемажэнню,
Недаступнасць агароджы люблю.
