восень позняя. неба адкрытае,
І лясы сквозят цішынёй.
Прылеглая на бераг Размыты
Галава русалкі хворы.
Нізка ходзяць туманныя паласы,
Працялі цень чароту.
На зялёныя доўгія валасы
Упадают лісты, Прагледзець зыходны тэкст.
І палянкамі аддаленымі
Месяц ходзіць з лёгкім хрустам і глядзіць,
але, заблытаная вузламі зялёнымі,
Не дыхае яна і не спіць.
Нежывы супакой зачараваны.
Невымоўнага боль ўляглася.
І над светам, холадам скаваны,
Праліўся звонка-сіні час.
Аўгусту 1905
