І да мидианке на калені
Схіляю святкую кіраўніка.
Уладзімір Салаўёў
Праз пясчаныя пустыні,
Песцячы доўгую мару,
Я нёс у далёкія святыні
Маю духоўную лепту.
ні чалавек, ні звер, няма птушкі
Не перашкодзілі мне ісці.
Адно дзіцё - юначка
Мне старэнькая на шляху.
І вечна-жаноцкія прыкаваны,
зьбянтэжаны, - і кінута лепта,
І аслеплены, і захоплены,
І ўлада прыняў прыгажосць.
Але за шчаснымі брэг
Яшчэ бялее нейкі храм.
туды прыйду, гора малітвамі,
І там зьяўлюся, у шэрагу з багамі
І сопричисленный багам.
20-21 мая 1901
