Да. М. З.
1
Усё тая ж озернáя роўнядзь,
Усё гэтак жа капае соль з градзірняў.
Цяпер, калі ты стары і мірны,
Пра што хвалюешся зноў?
Іль першай страсці юны геній
Яшчэ з душой неразлучны,
І ты навекі заручаны
той даўняй, незабыўнай цені?
Ты пакліч - яна прыйдзе:
мільгане, як раней, профіль важны,
І голас, лісліва-працяглы,
Словы бывалыя шепнет.
чэрвень 1909
2
У цёмным парку пад алешынай
У гадзіну паўночы глухой
Белы лебедзь ад вёслы
Схаваў галаву ў крыла.
Увесь я - памяць, увесь я - слых,
Ты са мной, сумны дух,
ведаю, бачу - вось твой след,
Змыць бурай столькіх гадоў.
У ценях жалобнай алешыны
Салодка дыхаюць мне духі,
У лісці матавых шастаючы,
Шамаціць яшчэ душа,
Але за бурай гарачых гадоў -
усе, як прывід, усе, як трызненне,
усе, што было, усё прайшло,
У сажалкавай туман сышло.
чэрвень 1909
3
Калі пакутліва паўсталі
Перада мной справы і дні,
І сном глыбокім ад смутку
Забыўся я ў ляснога ценю, –
Не ведаў я, што ў лесе дзявочым
Праходзіць памяць мінулых дзён,
І, абудзіць у гульні ценяў,
Пачуў ясна ў пеньи птушыным:
«Слухай страсцям, і вер, і вер,
Кліч іх усімі галасамі,
Стукаецца апоўначы гадзінамі
У асалоды замкнёную дзверы!»
чэрвень 1909
