Убудаваны ваш лагер, як царкоўныя свечкі.
Позірк твой - мячамі пранізвае позірк.
Дзева, не чакаю асляпляльнай сустрэчы -
дай, як манаху, ўзысці на вогнішча!
Шчасця не патрабую. Ласкі не трэба.
Ласкай Ці грубай цябе абражаны?
толькі, як мастак, гляджу за агароджу,
Дзе ты зрываеш кветкі, - і люблю!
міма, ўсе міма - ты ветрам гнаная -
Сонцам палима - Марыя! дазволь
Погляду - прозреть над табой херувіма,
Сэрцу - зведаць найсаладзейшую боль!
Ціха я ў цёмныя кучары ўплятаюцца
Таемных вершаў каштоўны алмаз.
Прагна закаханае сэрца кідаю
У цёмны крыніца зіхатлівых вачэй.
3 чэрвень 1909
