Пра жыццё, дагарэлую ў хоры
На цёмным клірасе Тваім.
Аб Панне з таямніцай у ясным позірку
Над Асія алтаром.
Аб цяжкіх дзяўчынах каля дзвярэй,
Дзе вечны змрок і дзякуючы.
Аб далёкай Мэры, светлай Мэры,
У чыіх поглядах - святло, у чыіх косах - імгла.
ты дрэмлеш, Божа, абразкі,
У дыме кадзілаў блакітных.
Я перад табой, амбона,
Я - змрок вуліц гарадскіх.
Са мной вясна ў твой храм ўступіла,
Яна са мной заручаная.
Я - блакітны, як дым кадзіла,
Яна - туманная вясна.
І мы пад зборам Усе мае, Усе мае,
Мы стэлы над алтаром,
Мы над народам чары деем
І Мэры светлую спяваем.
І дзяўчыны ў цёмнай дзверы,
На ўсіх прыступках алтара -
Як засветлевшая ад Мэры
Передзакатная зара.
І чыйсьці душны, тонкі валасоў
Слізгае і вее ўкруг асобы,
І на амбоне жаночы голас
Спявае пра Мэры без канца.
Аб ружах над яе іконай,
Дзе вечны змрок і дзякуючы,
Аб панне далёкай, добразычлівай,
У чыіх поглядах - святло, у чыіх косах - імгла.
лістапада 1906
