Над сінню прасторнай далі
Праглядвалі строгія рысы.
Аблічча ціхамірны атачалі
Рачныя белыя кветкі.
Навек маўклівых і спакойная,
Яна без думкі ішла наперад,
І да самазабыцця, і nestrojno
Прад ёй хвалямі ішоў народ.
Я, захоплены натоўпам народнай
На абажанне прыгажосці,
глядзеў, ад стагоддзя несвабодны,
У яе спакойныя рысы.
