Пакінь мяне ў маёй далі.
нязменнага студзеня. Студзень невінаватым.
Але цёмны бераг так пустэльны,
А ў моры ходзяць караблі.
Парою блізкі ветразь сустрэчны,
І запальваецца мара;
І вось, над абсягам бясконцай
Душа цудоўным занятая.
Але далеч пустынная і спакойная -
І я ўсё той жа - ля стырна,
І я спяваю, усе гэтак жа строга,
Мару роднага карабля.
Пакінь жа ветразь волі бурнай
чужой, а не тваёй лёсе:
Яшчэ не раз у цішы Лазурнай
Я буду плакаць па табе.
Аўгусту 1905
