ноч. горад супакоіўся.
За вялікім акном
Ціха і ўрачыста,
Як быццам чалавек памірае.
Але там стаіць проста сумны,
засмучаны няўдачай,
З адкрытым каўняром,
І глядзіць на зоркі.
«Зоркі, зоркі,
Раскажыце прычыну суму!»
І на зоркі глядзіць.
«Зоркі, зоркі,
Адкуль такая туга?»
І зоркі распавядаюць.
Усе распавядаюць зоркі.
Кастрычніка 1906
