А пад маскай было зорна.
Ўсміхалася нечая аповесць,
Каратаеў ціха ноч.
І задуменная сумленне,
Ціха плаваючы над безданню,
Адводзіла час прэч.
І ў руках, калісьці мер,
Быў келіх шкляных вільгаці.
Ноч схадзіла на харомы,
запавольваючы крок.
І пабразгваў імгненні,
І звінела вільгаць у сэрцы,
І дражніў зялёны зайчык
У дагарэлую крышталі.
А ў шафы драмалі кнігі.
Там - да разьбяны старадаўняй дзверцах
Прыляпіўся голы хлопчык
На адным крыле.
9 студзень 1907
