Пад шум і звон аднастайны,
Пад гарадскую мітусню
Я сыходжу, душою бяздзейны,
У завіруха, ў змрок і ў пустэчу.
Я абрываюць нітка свядомасці
І забываю, што і як…
Вакол - снегу, трамваі, Будынак,
А наперадзе - агні і змрок.
Што, калі я, зачараваны,
Свядомасць перарвалася нітка,
Вярнуся дадому унічыжэнны, –
Ты можаш Ці мяне дараваць?
ты, дасведчаная далёкай мэты
Путеводительный маяк,
Цi даруеш мне мае завеі,
мой бред, паэзію і змрок?
Іль можаш лепш: ня даруючы,
Абуджаць мае званы,
Каб бездараж начная
Ад радзімы ня павяла?
2 лютага 1909
