Ці ня ты ль ў маіх марах, пявучая, прайшла
Над берагам Нявы і за рысай сталіцы?
Ці ня ты тайны страх сардэчны совлекла
З адвагу мужоў і з пяшчотай дзяўчыны?
Ты песьняй без канца растала ў снягах
І раннюю вясну сугучна паўтарыла.
Ты ішла зоркаю мне, але ішла ў дзённых промнях
І камяні плошчаў і вуліц асвяціла.
цябе спяваю, аб, Так! Але свяціліся сьвяткаваць тваё
І раптам знік - у далёкія туманы.
Я накіроўваю позірк у таямнічыя краіны, –
Цябе не бачу я, і доўга Бога няма.
але веру, ты ўзыдзеш, і ўспыхне змрок пунсовы,
Стульваючы таемны круг, У руху запознены.
8 ліпеня 1901
