Ты была светлая да дзіва
І усмешкай - ня простая.
Я ў промнях тваёй імглістасці
Зразумеў юнага Хрыста.
Напаследак скрозь хмары ранейшыя
Яркі водбліск незямной.
Нас калыша спакайней
Ізумрудная хваляй.
Я тваёй любоўнай ласкаю
Азораны - і бачу сны.
але, павер, лічу казкамі
Небывалы знак вясны.
8 лютага 1902
