А была я калісьці кветкамі ўвянчаная
І складалі мне Стансы - паэты.
дзевятнаццатым годзе, ты забыўся, што я жанчына ...
Я сама забылася пра гэта!
Скажуць імя маё - і адразу ж, як у люстэрку
...............................................................................
І павіс нада мной, як над кінутай царквой,
Цяжкі ўздых шкадаванняў бясплённых.
так, в ...... Маскве пахаваных жыўцом,
Назіраю з усмешкай тонкай,
Як мяне - нават ты, што тры гады парадкавала! -
Абыходзіць навучыўся ўбок.
