Усё быцьцё і існае згодна
Яна ў вялікай, няспыннай цішыні.
Глядзі туды участно, абыякава, –
Мне ўсё роўна - сусвет ўва мне.
Я адчуваю, і веравучэнне, і ведаю,
Спачуваннем празорцы не спакусіўся.
Я сам у сабе з лішкам заключаю
Усе тыя агні, якімі ты гарыш.
Але больш няма ні слабасці, ні сілы,
Якое прайшло, будучае - у мне.
Усё быцьцё і існае застыў
Яна ў вялікай, нязменнай цішыні.
Я тут у канцы, выкананы прасвятленне,
Я перайшоў межавую рысу.
Я толькі чакаю ўмоўнага бачання,
Каб адляцець у іншую пустэчу.
17 мая 1901
