N. е
Ты шмат жыў, я больш спяваў…
Ты праверыў і жыццё і гора,
Да мяне нябачны дух зляцеў,
Які адкрыў поўных гукаў мора…
Твая душа ўжо ў ланцугах;
Яе закранулі віхор і буры;
Моя – вольна: так тонкі прах
По ветру носіцца ў блакіту.
Мой друг, я адчуваю даўно,
Што хутка жыццё мяне закране…
Але сэрца ў зямлю знесена
І ніколі не страпянецца!
Калі стамлюся на шляху
І нас пакрые смурод туманны,
Ты адпачыць да мяне прыйдзі,
А я - да цябе, мой сябар жаданы!
вясна 1898
