Хай сабе я і жыў, Ня кахаючы,
Хай сабе я і клятвы парушу, –
Усе ты волнуешь мне душу,
Дзе б ні сустрэў цябе!
Аб, гэтыя далёкія рукі!
У цьмянае гэта жыццё
очарованье сваё
уносіш ты, нават у расстанні!
І ў самотным маім
доме, пустым і халодным,
У сне, ніколі не свабодным,
Сніцца мне кінуты дом.
Старыя сняцца хвіліны,
Старыя сняцца года…
відаць, ўжо так назаўжды
Думы тобою замкнуты!
Хто б ні клікаў - не хачу
На мігатлівую пяшчота
Я прамяняць безнадзейнасць -
І, замыкаючыся, маўчу.
8 Кастрычніка 1915
