Я думаў, што памру сёння да ночы,
але, слава Богу, няма! Студзень жывым і цэлым,
Нездарма з мяне Твае ззялі вочы,
І крылы працягваў стокрылый Серафім.
ты, Shtedraya, панавала ў сэрцы гарачым,
нажаль, забывшем прысмакі вясны,
І так задуменна, задуменна· спакойна
Навеяла бязвоблачныя сны…
Але лепш памерці ў змроку без надзеі,
чым мучыцца, любя і не любячы,
Хай вечны сон сомкнет навекі павекі,
забіўшы мары, пакуты і Цябе!..
17-18 снежні 1898
С.-Пецярбург
