Зорка начная скацілася
Я не пакідаю селядзец…
Акно бясшумна растварылася…
прабачце, крылатая мара!
Ты тут яшчэ, але ты растане.
Да маіх сумненням на шляху,
Пакуль ты ноч у сябе удыхаеш,
Я буду ўсё паўтарае: просты…
Я буду верыць: не растане
Да раніцы пяшчотны аблічча твой:
То нейкі Анёл сьцеле
Начныя пэрлы перада мной.
16 мая 1900
