Pewnego dnia szłam wzdłuż nabrzeża.
Prace prowadzone z barek w taczki
drewno opałowe, cegły i węgiel. rzeka
Było jeszcze niebieski z białej piany.
Kołnierzyk koszuli rozpięty
Patrząc opalony ciało,
I jasne oczy Privolnaya Rosja
Błyszczały surowo sczerniały z osobami.
A potem dzieci z gołymi stopami
Pienił stos żółtym piasku,
Taskale - do kirpičik, poleciał,
Następnie dziennik. i ukrył. i tam
Już błysnął brudny swoje pięty,
A matka - z obwisłe piersi
Pod brudnym stroju - czeka na nich, przysięga
i, pod warunkiem zatreschyn, wybrany
drewno opałowe, cegły, breveshki. i przeciągnięty,
Yyy ciężkich obciążeń, w dal.
I znowu, vorotyas hurboy veseloy,
Chłopaki zaczęli kraść:
On - dziennik, drugi - cegły…
I nagle nastąpił plusk i krzyk:
„spadła! spadła!„- krzyknął ponownie barce.
praca, obsługiwać samochody uwalniające,
On pokazuje ręką gdzieś w wodzie,
I pstry tłum wpadł koszule
Tam, gdzie na trawie, w kamienie Bruk,
Na brzegu - leżał tkania.
Jeden niósł osęki.
Oraz pomiędzy palami,
Bramki w wodzie w pobliżu nabrzeża,
Podatni na wpływy ludzie
Koszula i podarte spodnie.
Jeden chwycił go. kolejny pomógł,
A długość rozciągniętej ciała,
Ze strumieniem wody, który płynął,
Wyciągnęli do brzegu i umieścić.
policjant, grzechotanie szabli na kamieniach,
Dlaczego niektóre policzek do piersi
Namokshey i pilnie słuchał,
musi być, serce. osób zebrało,
I każdy przybysz zapytał
Te same głupie pytania:
kiedy spadła, tak wielu świeckich
W wodzie, Wypiłem tyle?
Potem wszystko ucichło rekolekcje,
I udał się w drogę, i słuchał,
Jak poważnie, ale pijany robotnik
Autorytatywnie powiedział innym,
Co zabija ludzi codziennie wino.
Idę do innego wędrówki. Tak długo, jak słońce,
Tak długo, jak ciepło, tak długo, jak głową
nudny, i myśli są powolne…
Wiersze są genialne