Ёсць у напевы тваіх патаемных
Фатальная аб гібелі вестку.
Ёсць праклён запаветаў святых,
Паганьбеньне шчасця ёсць.
І такая завабная сіла,
Што гатовы я паўтараць за гаворкай,
Быццам анёлаў ты зводзіць,
Спакушаючы сваёй прыгажосцю…
І калі ты смяешся над верай,
Над табой загараецца раптам
той нязыркі, пурпуровай-шэры
І калі-то мной бачаны круг.
зла, добры літый? - Ты ўся - ня адсюль.
Мудрагеліста пра цябе кажуць:
Для іншых ты і Муза, і цуд.
Для мяне ты - пакута і пекла.
Я не ведаю, навошта на досвітку,
У гадзіну, калі ўжо не было сіл,
Не загінуў я, але твар твой заўважыў
І тваіх суцяшэньняў прасіў?
Я хацеў, каб мы былі ворагамі,
Так за што ж падарыла мне ты
Луг з кветкамі і цьвердзь з зоркамі -
Усе праклён сваёй прыгажосці?
І падступней паўночнай ночы,
І хмельнага залатога Аі,
І любові цыганскай карацей
Былі страшныя ласкі твае…
І была ракавая отрада
У Зневажанне запаветных святынь,
І вар'яцкая сэрцу асалода -
Гэтая горкая запал, як палын!
29 снежні 1912
