Калі я стаў дряхлеть і студзілі,
Паэт, звыкся да сівізны,
Мне захацелася адсунуць
Конец, меркаванняў старым.
І я зноў, хворы і кволы,
Шукаю шчаслівую зорку.
Нейкі вобраз, перш мілы,
Мне сніцца ў старэчым трызненні.
быць можа, памяць змяніла,
Але я не веру ў гэтую хлусня,
Нічога я не прачынаюся
Гэтая чароўная дрыжыкі.
Усе гэтыя балачкі далече -
Яны чаравалі з юных гадоў,
Але старасць мне сагнула плечы,
І мне смешна, што я паэт…
Стаміўся я верыць вартым жалю кнігам
Такіх жа ружовых дурняў!
праклён снам! праклён мигам
Маіх прарокавых вершаў!
Сам-насам з самім сабою
лядашчага, soxnu, душыць злосць,
І я маршчыністай рукою
З намаганні падымаю трость…
каму паверыць? З кім мірыцца?
лекары, паэты і папы…
брат, калі б мог я навучыцца
Несмяротнай пошласці натоўпу!
4 чэрвень 1903. Bad Nauheim
