свята радасны, свята вялікі,
Ды зорка з-за хмар не бачная…
Ты стаіш пад Мяцеліца дзікай,
Rokovaâ, родная краіна.
За снегами, лясамі, степями
Твайго мне не бачна твару.
Толькі ль страшны абшар перад вачыма,
Незразумелая абсяг без канца?
Патанаючы ў глыбокім гурбе,
Я на утлые санкі саджуся.
Не ў багатыя пакоі магіле
ты, ўбогая фінская Русь!
Там прикинешься ты Багамольны,
Там бабулькай прикинешься ты,
голас малітоўны, звон звонавы,
За крыжамі - крыжы, ды крыжы…
Толькі ладан твой сіні і РОСНО
Праблісьне мне часамі іншым…
няма, ня старэчы твар і ня посны
Пад маскоўскім хустачкай каляровым!
Скрозь зямныя паклоны, што свечка,
Ektenyi, ektenyi, ektenyi -
Шепотливые, ціхія прамовы,
Запалалі шчокі твае…
Далей, далей… І вецер ірвануўся,
Чарназёмныя летучы пустцы…
Куст дарожны па ветры кінуўся,
Нібы дыякан узмахнуў арар…
А ўжо там, за ракой паўнаводнай,
Дзе прыгнуўся да зямлі ковыли,
Цягне гарам гаручай, свабоднай,
Чутныя гуды ў далёкай далі…
Ці зноў гэта - стан палавецкі
І татарская буяная мацуюцца?
Ня пажарам Ці фесцы турэцкай
Забуянила дзікая стэп?
няма, няма відавочнай там knyazhyego зацягвае,
Ня Шэломія чэрпаюць Дон,
І выдатная ўнучка варага
НЕ кляне палавецкіх палон…
няма, ня ўюцца там па ветры чубы,
Ня стракочуць ў стэпах бунчукі…
Там чарнеюць фабрычныя трубы,
Там завадскія стогнуць гудкі.
Шлях стэпавы - без канца, непераканаўчы,
Стэп, ды вецер, ды вецер, - і раптам
Шмат'ярусны корпус завода,
Горада з рабочых халуп…
На пустэльным прасторы, на дзікім
Ты ўсё тая, што была, і не так,
Новым ты павярнулася мне абліччам,
І іншая хвалюе мара…
Чорны вугаль - падземны месія,
Чорны вугаль - тут цар і жаніх,
Але не страшна, нявеста, Расія,
Голас каменных песень тваіх!
вугаль стогне, і соль забялела,
І жалезная вые руда…
То над стэпам пусты загарэлася
Мне Амерыкі новай зорка!
12 снежні 1913
