Дух рэзкі сакавіка быў у месячным крузе,
Пад расталым снегам храбусцеў пясок.
Мой горад растала ў мокрай віхуры,
аса, закаханы, у чыіх-то ног.
Ты прыціскалася ўсе забабонны,
І мне здавалася - скрозь храп каня -
Венгерская танец у нябеснай чэрні
Звініць і плача, дражнячы мяне.
А шалый вецер, носячыся над далечай, –
Хацеў ён выпаліць душу мне,
У твар кідаючы перад сабой тваёй вэлюмам
Я спяваў пра антыкварыяце…
І раптам - ты, далёкая, чужая,
Сказала з маланкай ў вачах:
гэтая душа, на апошні шлях уступаючы,
Вар'яцка плача аб мінулых снах.
6 сакавік 1910.
Капліца на Крестовском востраве
