Я быў невенчан. мудрасьць захоўваючы,
У Таямніцы ключамі злавесна звінеў.
Але Ты пакахала мяне.
Ты - пяшчотная жрыца Блакітнага Дня.
блукаючы вачыма, у сутарэннях
Шукаў - і дастаўся мне камень у надзел
Цяжкі і чорны. ўпоцемку
Упіўся я вачыма - і бачыць хацеў
усе жылы, усе хады і ўсе пісьмёны.
Але ўладны паток Тваіх руж
адродзіць мяне. І на высі узнёс,
Дзе Ты абудзілася ад зімовага сну,
дзе Вясна
перамагла мароз.
