Я быў збянтэжаны і вясёлы.
Мяне дражніў твой цёмны шоўк,
Калі твой заслону цяжкі
Рассунуўся - тэатр змоўк.
Жывым агнём раз'яднаць
Нас рампы светлае кальцо,
І музыка змяніла
І апякла твой твар.
І вось, зноў ззяюць свечкі,
душа адна, душа сляпой…
Твае бліскучыя плечы,
Табою п'яная натоўп…
зорка, якая пайшла ад свету,
Ты над раўнінай - удалечыні…
Дрыжыць сярэбраная ліра
У тваёй працягнутай руцэ…
снежні 1906
