мой бедны, мой далёкі сябар!
зразумей, хоць у гадзіну тугі бяссоннай,
Таямніча і няўхільна
Пажырае мяне хвароба…
Навошта ў маёй сціснутай грудзей
Так шмат болю i суму?
І так непатрэбныя маякі,
І так даўно Пост людзі,
Паныла якія чакаюць Хрыста…
Толькі д'ябла яны знаходзяць…
Іх толькі да адчаю прыводзяць
Izvečno lguŝie рот…
усе, хто наўмысна літуе,
Хто без жадання раніць балюча…
Іль - порываний нам даволі,
І толькі хвароба - надзейны шчыт?
29 снежні 1912
