Мой любімы, мой князь, мой жаніх,
Ты засмучаны ў квяцістых лузе.
Павиликой сярод ніў залатых
Завилась я на тым беразе.
Я лаўлю твае сны на лета
Бледна-белым празрыстым кветкай.
Ты скамечыш мяне ў поўным колеры
Белагруда стомленым канём.
брат, Неўміручасць маё растопчи, –
Я агонь для цябе ашчаджу.
Нясмела полымя царкоўнай свечкі
У ютрані бледнай запалю.
У царкве станеш ты, бледны асобай,
І да Царыцы Нябеснай прыйдзеш, –
Колыхнусь васковым агеньчыкам,
Дам пачуць знаёмую дрыжыкі…
Над табой - як свечка - я ціхая,
Прад табой - як кветка - я нежна.
Чакаю цябе, майго жаніха,
Усе нявеста - і вечна жонка.
26 сакавік 1904. Вялікая пятніца
