Ужо над морам вечарэе,
Ужо ты марай мяне томишь,
І з паўночы вецер вее
Nelaskovıy трыснёга ...
Агні на мачтах запальваючы,
Сыходзяць у моры караблі,
А ты, начная, ты, зямная,
Зноў зносіш ад зямлі.
Ты ўся чароўная і хлуслівая,
Уся - у адыходзяць агнях,
У імгле вячэрняга заліва,
У лёгка-туманных пялюшках.
Дазволь і мне агонь прыбярэжны
Табе насустрач развесці,
У вянок гарачай і непазбежны -
Кветка закаханасці уплесці…
Obetovanie nelozhno:
Перада мною - ты зноў.
Душы закаханай немагчыма
Аб салодкай смерці не марыць.
24 лістапада 1908
