Над старым цемрай сусветным,
Выкананым варожасцю і запалам,
Насустрач клікам баявым
Зареет неба новай уладай.
І хутка змрок хмар прарвуцца
Прамяні - зубцы яе кароны,
І людзі з бітвы пацякуць
Да яе зіхоткаму трону.
Ослепнем ў царскіх промнях
мы, якія ведалі толькі ноч, ды буры,
І самы свет сцярэцца ў прах
Пад ціхім жахам блакіту…
POMED, ноч! нябесны прамень!
Ня азарае турмы Лазурнай!
Няхай мігочуць нам скрозь хмар
Толькі зоркі - вочы ночы бурнай!
