раніца цьмянае, раніцу сівы…
Тургенеў
Утреет. З Богам! па хатах!
пабразгваў Колокольцев.
Ты хладный ціснеш да маіх вуснаў
Свае срэбныя кольцы,
І я - які раз запар -
Целую кольцы, а не рукі…
У pleche, адкінутым назад, –
Запал свабоды і расстання,
але, ледзь бачная за імглой,
за дажджавых, для dokuchnoy…
І погляд, як вугаль пад попелам,
І голас ранішні і нудны…
няма, жыццё і шчасце да раніцы
Я знаходзіў не ў гэтым поглядзе!
Ці ня гэты голас спяваў ўчора
З гітарай разам на эстрадзе!..
як хлопчык, šarknula; падарунак
адважвае… "Да пабачэння…»
І бразнуў аб бранзалет жэтон
(Нейкае памяць пра мяне)…
Я, моўчкі, на яе гляджу,
Сціскаю пальцы ёй да болю…
Бо нам ужо не ці сустракацца боле…
Што ж на разьвітаньне ёй скажу?..
«Бывай, вазьмі яшчэ колца.
Апранешся ручанькі сваю
І смуглы сваё сердечко
У сярэбраную луску…
сплаў, як пралятала, гэта,
ноч агнявая, ночь былая…
ты, час, памяць прытушыць,
А шлях снежкай запарушана ».
29 лістапада 1913
