Успомніў я старую казку,
слухай, сяброўка, мяне.
Казачнік добры і стары
Ціха сядзеў каля агню.
Дожджык стукаўся ў акенца,
Вецер у трубе завываў.
«Дрэнна цяпер беспрытульным!»-
Казачнік добрый сказаў.
У дзверы пастукаліся лёгенька,
Казачнік дзверы адчыніў,
Вецер уварваўся халодны,
Дожджык парог абліў…
Хлопчык стаіць на парозе
жаласны, азяблы, нагой,
Мокры калчан за плячыма,
Лук з цецівой тугі.
І, пасадзіўшы на калені,
Грэе небараку стары.
Ціха даверлівы хлопчык
Да старому сэрцу прыпаў.
«Што ў цябе за цацкі?»-
«Іх падарыла мне маці». –
«Дакладна, ты стрэлы з лука
Хвалебна ўмееш пускаць?»
Звонка ў адказ засмяяўся
Хлопчык і на падлогу саскочыў.
«Вось як ўмею!»- сказаў ён
І цеціву нацягнуў…
У самае сэрца трапіў ён,
Старое сэрца ў крыві…
Як нечакана раняць
Вострыя стрэлы кахання!
стары, церпіць
цяжкую хваробу,
І ты, мой сябар,
Тэрпенаў і сон,
спаць, спіць,
Не забудзешся ніколі
старога,
Провспоминаешь ты года,
Провспоминаешь ты стагоддзя,
І сярод расце цемры
ўзгадаеш ты
І гэта,
усе, што было,
што вабіла,
што цвіло,
што прайшло, –
усе, усе.
Кастрычніка 1913
