Ён занесены - гэты жазло жалезны -
Над нашай галавой. І мы
ляцім, ляцім над грознай безданню
Сярод згушчаецца цемры.
Але чым палёт неўтаймоўным,
Чым бліжэй павевы канца,
тым прамяніста, тым, што бачнае
Ззянне Яе Асобы.
І скрозь кружэннем віхравое,
Сынам отчаянья сквозя,
вядзе, адводзіць у блакітнае
Ледзь прыкметная сьцежка.
3 снежні 1914
