ёсць гульня: асцярожна увайсці,
Каб вы ўвагу людзей усыпіць;
І вачыма здабычу знайсці;
І за ёй незаўважна сачыць.
Як бы ні быў нечуток і грубы
чалавек, за якім сочаць, –
Ён адчуе пільны погляд
Хоць у кутах ледзь дрыготкім вуснаў.
А другі - нібы адразу зразумее:
здрыгануцца плечы, рука ў яго;
Азірнецца - і няма нічога;
Між тым - неспакой расце.
Тым і страшны нябачны погляд,
Што яго немагчыма злавіць;
чуеш ты, але не можаш зразумець,
Чые вочы за табою сочаць.
Не карысць - ня закаханасць, ня помста;
Так - гульня, як гульня ў дзяцей:
І ў сходзе кожным людзей
Гэтыя таемныя сышчыкі ёсць.
Ты і сам часам не зразумееш,
З-за чаго так бывае часам,
Што сабою ты да людзей прыйдзеш,
А пойдзеш ад людзей - ня сабой.
Ёсць благі і добры ёсць вачэй,
Толькі лепш бы нічый не сачыў:
Занадта шмат ёсць у кожным з нас
невядомых, якія граюць сіл…
Аб, туга! Праз тысячу гадоў
Мы не зможам вымераць душы:
Мы пачуем палёт усіх планет,
Грымотныя грымоты ў цішы…
А пакуль - у невядомым жывем
І не ведаем сіл мы сваіх,
І, як дзеці, гуляючы з агнём,
Абпальвае сябе і іншых…
18 снежні 1913
