што. Так дыктуе натхненне:
Мая свабодная мара
Усе туліцца туды, дзе прыніжэньне,
дзе бруд, і змрочнасць, і галеча.
туды, туды, пакорай, ниже, –
Адтуль Тое, што бачнае свет іншы…
Ты бачыў Ці дзяцей у Парыжы,
Іль жабракоў на мосце зімой?
На непраглядную жах жыцця
открой хутчэй, открой вочы,
Пакуль вялікая навальніца
Усе не смела ў тваёй айчыне, –
Дай гневу правому созреть,
Гатуй да працы рукі…
Не можаш - дай тузе і нудзе
У табе збірацца і гарэць…
Але толькі - ілжывай жыцця гэтай
Румяны тоўстыя Сатрыце,
Як баязлівы крот, свет
Заройся ў зямлю - там замры,
Усё жыццё жорстка ненавідзячы
І пагарджаючы гэтае святло,
Няхай будзе ісьці не бачачы, –
Днях сапраўдным сказаўшы: няма!
Верасень 1911 – 7 лютага 1914
