Барысу Садоўскаму
Шар раскаленный, залаты
Пашле ў прастору прамень велізарны,
І доўгі конус ценю цёмнай
У прастору кіне шар іншы.
Такі наш беспачатковым свет.
Гэты конус - наша ноч зямная.
За ёй - зноў, зноў эфір
Планета плавіць залатая…
І мне страшныя, любоў мая,
Твае зіхатлівыя вочы:
жудасней дня, страшней ночы
ззянне нябыту.
6 студзень 1912
