Аб, Так, любовь вольна, як птушка,
што, ўсё роўна, - я твой!
што, ўсё роўна мне будзе сніцца
ваш лагер, твой агнявой!
што, у драпежнай сіле рук выдатных,
У вачах, дзе сум здрад,
Увесь трызненне маіх запалу марных,
маіх начэй, Кармэн!
Я буду спяваць цябе, я небу
Твой голас передам!
як іерэй, ўчыніў я адправу
За твой агонь - зоркам!
Ты ўстанеш бурныя хвалі
У рацэ маіх вершаў,
І я з рукі маёй ня змыю,
Кармэн, тваіх духаў…
І ў ціхі час начны, як полымя,
Sverknuvshee моманту,
Блісне мне белымі зубамі
Твой неадступны аблічча.
што, я пакутую надзеяй салодкай,
Што ты, ў чужой краіне,
Што ты, калі-небудзь, крадком
Намысел пра мяне…
За бурай жыцця, за трывогай,
За сумам ўсіх здрад, –
Няхай гэтая думка паўстане строгай,
Просты і белай, як дарога,
Як далёкі шлях, Кармэн!
28 сакавік 1914
