1
Калі ў лістоце сырой і іржавай
Рабіны запунсавее гронка, –
Калі кат рукой кашчавай
Вобьет ў далонь апошні цвік, –
Калі над рабізной рэк свінцовай,
У сырой і шэрай вышыні,
Перад тварам радзімы суровай
Я загайдаліся на крыжы, –
Тады - прасторна і далёка
Гляджу праз кроў перадсмяротных слёз,
І бачу: па рацэ шырокай
Да мяне плыве ў чаўне Хрыстос.
У вачах - такія ж надзеі,
І тое ж рыззё на ім.
І шкада глядзіць з адзення
далонь, прабітая цвіком.
Хрыстос! Родны прастор засмучаны!
Знемагаю на крыжы!
І човен твой - ці будзе прячален
Да маёй распятай вышыні?
2
І вось ужо ветрам разбітыя, забітыя
Кусты абляцела ракіты.
І прахам дарожным
Панурая старасць легла на шчоках бягуць.
Але ў цёмных арбітах
зірнулі, бліснулі вочы немагчымым…
І радасць, і слава -
Усё ў гэтым ззяннем бяздонным,
І далейшыя.
Але змятыя травы
сумныя,
І лісце круцяцца ў лесе аголеным…
І сніцца, і сніцца, і сніцца:
Колішні сонца!
Цябе мне ўсё больш шкада і больш шкада…
Аб, дурное сэрца,
смяецца хлопчык,
Калі не будзеш ты біцца?
3
Пад ветрам халодныя плечы
Твае абдымаць так прыемна:
Ты думаеш - пяшчотная ласка,
Я ведаю - захапленне бунту!
І цепляцца вочы, як свечкі
начныя, і слухаю прагна -
Варушыцца страшная казка,
І зорная дыхае Мяжаны…
Аб, у гэты зіхатлівы вечар
Ты будзеш усё так жа выдатная,
І, верная цёмным раі,
Ты будзеш мне светлай зоркай!
Я ведаю, што халодны вецер,
Я веру, што восень бясстрасная!
Але ў цёмным плашчы не пазнаюць,
Што ты баляваў са мной!..
І імчымся ў восеньскія далі,
І слухаем далёкія трубы,
І Мэрымэ начныя дарогі,
Халодныя высі мае…
Гадзіннік ўрачыстасці абмінулі -
Мае ап'янёныя вусны
Цалуюць у перадсмяротнай трывозе
Халодныя вусны твае.
3 Кастрычніка 1907
