На гладзілі бясконцых вод,
Заходам у пурпуры надзеленых,
Яна вяшчае і спявае,
Не ў сілах крыў падняць разгубленых…
Вяшчае ярмо злых татараў,
Вяшчае пакаранняў смерцю шэраг крывавых,
І трасуцца, і голад, і пажар,
зладзеяў сілу, гібель правых…
Прадвечным жахам агорнуты,
Цудоўны аблічча гарыць любоўю,
Але рэчаў праўдаю гучаць
рот, запечаныя крывёю!..
23 лютага 1899
