як адбылося, як здарылася?
Быў я бедны, слабы і маль.
Але веліч некаторых таямніца
Мне да часу адкрылася,
Я Высокае спазнаў.
няварты раб, скарбаў
Мне уручаных ня захоўваючы,
Быў я цар і вартаўнік выпадковы.
Гурты лютыя пачвараў
Наляцелі на мяне.
Прыручыў я чарой ліслівасцю
тых, хто першыя прыйшлі.
Але не злічыць нам вражьей сілы!
ашчацініўшымся помстай
астатнія папаўзлі.
І, пакінуў варту, да ночы
Я пайшоў у варожы табар.
ноч паравала, як кадзіла.
асляпляльныя вочы
Пацягнулі мяне ў туман.
Палы анёл, быў я сустрэты
У постаці іх, як юны бог.
Як выдатны жыхар неба,
Я царыцай быў заўважаны,
Я ўваходзіў у яе палац,
У той палац, які ў попел
Звернецца на зямлі.
Але не спаў мой грозны Мсціўца:
Аблічча Яго быў гнеўна-светлы
У гэтыя ночы на скале.
І світанак мне ў вочы глянуў,
Цяпер была мая бедны дзень.
Толькі крыў пачуўся трапятанне,
Хтосьці міма у неба адышоў,
Як ўгневаная цень.
Было доўгі Знемажэнню.
думаў я: не будзе дня.
трызненне вар'яцкі, гарачы лопат,
клятвы, пені, Упэўненасці
Даносіліся да мяне.
але, нудой маёй гнаная,
насмарк згінула, - і раптам
дзень жорсткі, дзень жалезны
Ўкруг мяне няўмольна
Акрэсліў замкнёнае кола.
Няма канца і няма пачатку,
Няма зыходу - сталь і сталь.
І пустыняй бескарыснай
Душу бедную обстала
Перш мілая мне далеч.
НЕ таюсь я перад вамі,
Паглядзіце на мяне:
Я стаю сярод пажарышчаў,
абпалены мовамі
апраметнага агню.
Дзе ж ты? не марудзь боле.
ты, як я, не чакаеш зоркі.
Прыходзь да мяне, таварыш,
Падзяліць зямной юдолі
невясёлыя працы.
19 снежні 1912
