Начны туман застаў мяне ў дарозе.
Скрозь гушчар лесу глянуў месяцовы аблічча.
Стомлены конь капытом біў у трывозе -
спакойны днём, ён на ноч гаварыць не прывык.
пануры, нерухомы, напаўсонны
Знаёмы лес быў страшны мне,
І я ў прасвет, месяцам осеребренный,
Накіраваў крок захропшага каня.
Туман балотны сцелецца раўнінай,
Але царква серабрыцца на ўзгорку.
Там - для holmom, для roshtey, за далінай -
Мой дом родны хаваецца ў цемры.
Стомлены конь хутчэй скача да мэты,
У чужым сяле мігочуць агеньчыкі.
Па баках дарогі запунсавелі
вогнішчы пастуховых, дакладна маякі.
