там, у начны віскатлівых сцюжы,
У поле зорак адшукаў я кальцо.
Вось твар ўзнікае з карункаў,
Узнікае з карункаў твар.
Вось плывуць яе непагоднае пошчакі,
Зоркі светлыя шлейфам, выцягваючы,
І ўзлятае бубен завеі,
Бразготкамі прызыўна брынкаючы.
З лёгкім трэскам рассыпаўся веер, –
брат, што значыць - не піць і не есці!
Але ў вачах, звернутых на поўнач,
Мне халоднага - пякучая вестка…
І над імгненнем свивая пакровы,
Уся агорнутая зоркамі завей,
Сплываюць ты ў змрок снегавымі,
Мой адвеку загадаць сябар.
Аўгусту 1905
