Доўга шукаў я ў цемры прамяністага бога…
Не было сэрцу адказу, душы малады спадзяваньне…
Дарэмна ўставалі з цемры няясныя, цёмныя багі…
Вось гэта і развеяла ў душы, удалечыні зазіхацелі алмазы,
Лепшыя ў цёмных каронах тварэнняў зямных і нябесных,
Яркія тры метэора сярод бязрадасным пустыні:
Яркай зоркай падалася прырода магутная ў змроку,
менш, але ярчэй сьвяціла мастацтва святое;
Трэцяя зорка невялікая загадкавае святло пралівала:
Жанчынай людзі клічуць гэтую зорку на зямлі…
Гэтым багам пакланяюся і веру, як толькі магчыма
верыць, любіць і маліцца халоднага сэрцу…
ліпеня 1898
Трубицыно
