ня грэбуй, Дзеля Бога,
Мяне за думкі і мары,
Калі знойдзеце іх сшыткі
І пажоўклыя кветкі.
калі памру, прашу вас, дзеці,
Скласці да знежывелай грудзей
Астанкі жыцця сумнай гэтыя
І з імі ў труну мяне знесці.
Калі-небудзь мае нашчадкі,
Саджаючы вясновыя кветкі,
Знойдуць у зямлі костак абломкі
І песень жоўтыя лісты.
23 студзень 1899
С.-Пецярбург
