Я доўга чакаў - ты выйшла позна,
Але ў чаканні ажыў дух,
клаўся змрок, але бесслезно
Я напружваў і позірк, і слых.
Калі ж першы успыхнуў пламень,
І слова да неба панеслася, –
разбіўся лёд, апошні камень
ўпаў, - і сэрца занялося.
Ты ў белай віхуры, ў снежным стогне
Зноў чараўніцай ўсплыла,
І ў вечным святле, у вечным звоне
Цэркваў змяшаліся купалы.
27 лістапада 1901
