Што з таго, што на грудзях партрэт
палюбоўніцы, даўно ўжо забытай,
цяпер ношу; бо ў сэрцы думкі няма
Аб томе, што было - і ў цемры схавана.
І некаторыя з іх л, жадаючых знайсці
У сэрцах чужых каханне і глыбокай пашаны,
Па слізкім шляху Адважвайцеся ісці,
Каб шчасце Завязваўся хоць адно імгненне!
няма, гэтая прыгажосць мяне не прыцягне;
Пры поглядзе на яе мне ўспомніцца іншая:
шчаслівае дзіця, што маладосць спявае,
прыгожае дзіця, - Любоў мая родная.
І хіба, паглядзеўшы на нетрывушчыя кветка,
Ня ўспомніцца іншы, жывы і духмяны,
Упрыгожыўшы прыгажуні вянок
У вясновы дзень, пад небам жыватворным?
10 лістапада 1898
С.-Пецярбург
