Не называй яе нябеснай
І ў зямлі не адымай!
Ноч ўсё цямней і пахучае,
Усё гучней сьвішчуць салаўі,
усе бясконцасці, mnogotonney
Журчат нябачныя бруі…
За старой ліпай покрыва
мільганула, схавалася… вось зноў…
І ў святле месяца пабегла
Сцежкаю цень яе пырхаць…
У такую ноч паспеў даведацца я,
Пад гукі ночы і вясны,
Выдатнай жанчыны абдымкі
У промнях знежывелай месяца.
23 студзень 1899
З-Пецярбург
