Ня леглі яшчэ цені вячэрнія,
А месяц ужо блішчыць на вадзе.
усе больш туманныя, усе забабонны
На душы і на сэрцы - усюды…
Забабоны нараджае жадання,
І ў туманным і чыстым ўсюды
Сэрцам чую асалода спаткання,
Бледны месяц блішчыць на вадзе…
Хтосьці шэпча, спявае і любуецца,
Я дыханне маё затаіў, –
У гэтым бляску вялікае Чуе,
Але вялікае я перажыў…
І зараз толькі, як цені вячэрнія
Пачынаюць класціся смялей,
Ўзнікаюць на імгненне забабонны
Натхнення падманутых дзён…
5 Кастрычніка 1899
