ты, адчай жыцьця майго,
Без кветак перада мной і без слёз!
У полусумраке дзён і начэй
Неўзаемны і страшны пытанне!
ты, трывога світальным хвілін,
незразумелы, ўрачысты гул,
Дзе невыразныя гукі растуць,
Дзе Нябачны Захавальнік уздыхнуў!
вас песцячы, называю я гэтага зараз:
пакажыце мне, Ці хутка світанак?
Вось ужо завагалася цёмная дзверы,
Набег знікаючы святло.
1 красавік 1902
